Ook al hadden wij onze eerste echo al met 8 weken gehad, moesten we met 12 weken gewoon weer komen om een echo te laten maken. Waar je met 8 weken nog echt een garnaal zag, zag je nu al echt een kindje. 

We hebben het hartje horen kloppen en alles zag er verder goed uit. Het was tijd om het aan mijn baas te gaan vertellen... Dit was nog het moeilijkst van allemaal. Toen ik het mijn baas vertelde was hij heel blij voor me. Hij vertelde mij hierna wel direct dat ik geen contract verlenging krijg omdat ik niet meer functioneer. Nu ben ik natuurlijk niet van gister en weet ik dat dit komt door mijn zwangerschap. Dit weerhield me er niet van om minder mijn best te doen op mijn werk. Ik ben namelijk dol op mijn werk! 

Met 15 weken kregen wij de geslachtsecho. Dit vond ik super spannend want ik wou natuurlijk graag weten of ik roze of blauw moest gaan shoppen. We hadden de echo pas in de middag en het duurde zolang voordat we aan de beurt waren. 

Ik was blij om te horen dat het er allemaal goed uitzag. Daarna gingen ze kijken of het jongen of een meisje zou zijn. Ik denk dat ze 10 keer heeft gezegd dat mijn baby een beetje vervelend was omdat ze haar benen over elkaar hield en ze dus lastig kon kijken. Toen moest ik even gaan springen en schudden om te zorgen dat mijn baby in een andere positie ging liggen. Het werkte! Ja hoor.. navelstreng tussen de benen... Toch kon ze me vertellen dat we voor 90% een meisje zouden krijgen en voor 10% dat het een jongen kon wezen. Nu ben ik toevallig zelf een baby geweest met de navelstreng tussen mijn benen. Ik zou tot aan de bevalling een jongen zijn geweest, en kwam er uit als een meisje. Met 90% nam ik nog geen genoegen ik wou het 100% zeker weten! Toch nog even wachten met shoppen. Dat wachten met shoppen, werkt dus niet. Alles wat ik zag moest ik hebben. Maar wat maakte het ook uit. Voor mijn gevoel zou het ook een meisje worden. 

Met 16 weken begon ik heel erg last te krijgen van buikpijn en bekkenpijn. Zodra ik intensief bezig was geweest kreeg ik zoveel pijn dat ik niet meer kon bewegen. Dit werd alleen maar erger. Zelfs op dagen dat ik niks deed had ik zoveel pijn dat ik niet uit bed kon komen. Bij de verloskundige op controle geweest en die dacht direct aan bekken instabiliteit, ik mocht dus gezellig op bezoek bij de fysio. 

Bij de fysiotherapeut werd het bevestigd. Ik kreeg te horen wat wel en niet mocht en vooral voor mijn werk pakte dit niet goed uit. Ook kreeg ik steeds meer last van pijnlijke harde buiken. Op mijn werk kon geen aangepast werk geregeld worden en hielden ze zich niet aan het advies van de fysio. Uiteindelijk belande ik met 18 weken in de ziektewet. 

Ik was overspannen, had bekkeninstabiliteit en heel veel last van pijnlijke harde buiken. Het liefst bleef ik heel de dag in mijn bed. Maar dat is nou ook niet bepaald goed voor je. Dag in dag uit heb ik last van enorme pijn. Ik word s'nachts zo'n 3 keer wakker van de pijn in mijn buik. Het enige wat ik dan te horen krijg is, rust houden! 

Met 20 weken kreeg ik weer een echo! Deze echo is het belangrijkst. Ze gaan kijken of alles goed is met je baby. Ik was hier heel zenuwachtig voor, omdat ik bang was dat door mijn stress het niet goed zou gaan met mijn kindje.